Kaarsjes in een banaan uitblazen

Hey allemaal!

Gisteren was ik jarig. Dankjulliewel voor alle birthday wishes vanuit Nederland, super lief!

Ik ben overdag gewoon naar de foundation geweest. In de pauze hebben we truffelpepernoten gegeten, daar was de rest suuuper blij mee. Ik zou misschien met de andere Nederlandse studenten (Cheyenne, Dimphy, Sterre en Lisanne) naar Koeta (het toeristische plekje aan het strand) gaan, maar dat ging helaas niet door. Jill en Khalid hadden nog een super mooie taart voor mij laten maken. Hij was heel lekker. ’s Avonds ben ik met de meiden uiteten geweest bij een restaurantje. Daar heb ik sate ayam (kip aan een stokje), patat en crispy banaan met chocoladesaus gegeten. Gezond he? Ik mis de groente wel. Daarna hadden we een filmavondje en gingen we een film op netflix kijken. Netflix werkt hier trouwens niet, maar ik heb nog een paar dingen gedownload dus ik hoop dat ik dat allemaal nog kan kijken.

Maandag was ik met Rachman, een medewerker van de stichting, naar de kampung geweest. Daar hebben we de families bezocht van drie kinderen van de stichting. De stichting doet dit om te kijken hoe het met  Dat was indrukwekkend om te zien. Als je door de kleine dorpjes/ wijken rijdt zie je heel veel armoede. De huisjes staan dicht opelkaar gebouwd en er zijn allemaal mensen. Er spelen veel kinderen op straat. Er lopen allemaal hanen en kippen die waarschijnlijk later opgegeten worden. Op straat komt soms een walm van afval naar je toe, of van een van de hoopjes afval die in de fik staat om het afval te laten ‘verdwijnen’.

We waren op bezoek bij Leyla en haar ouders. Ze is een slim meisje van 7 jaar oud en gaat naar de after school care. Ze spreekt al best wel goed Engels voor haar leeftijd, haar vader spreekt ook wel een aardig woordje Engels wat het wat makkelijker maakt om te communiceren. Leyla ging mijn hand met henna beschilderen. Ook kreeg ik een pakje drinken. Ik voelde me daar wel bezwaard over, omdat deze familie niet zo veel heeft. De vader verdient geld door van lijm en touw kokertjes te maken. Deze worden om de nek van duiven gehangen en dan maakt het een fluitgeluid. Deze fluitjes verkoopt hij. Ook fokt en verkoopt hij de duiven. Hij was heel trots op wat hij deed. Ze ontvingen mij echt als een gast en vonden het leuk dat ik bij hun was. Ik vond het ook heel leuk om ze zo blij te zien en te zien dat ze zo trots zijn op hun dochter dat ze naar school gaat.

Ik kwam ook bij de familie van Ian. Hij is 9 jaar oud en woont samen met zijn oma in een heel klein huisje. Ik denk dat het hutje in totaal maximaal 10m2 was. Het is gemaakt van golfplaten en bamboe/riet(?) en de vloer is gemaakt van een paar kartonnen dozen en oude kleurrijke kleedjes. Aan de muur hangen ook een aantal kleedjes om het licht en de wind tegen te houden. Ik ben benieuwd hoe dit huis de zware buien in het regenseizoen overleeft… In het huis stond een oud bedframe zonder matras waar Ian en zijn oma samen in slapen. Er stond een tafel met wat spulletjes. Er hing ook een spiegel; een scherf van wat vroeger een grotere spiegel was geweest. Die hing veel lager, want de mensen zijn hier niet zo groot.

De stichting heeft geen basisschool. Elk kind in Indonesië heeft het recht op basisonderwijs, maar dat gebeurt niet altijd omdat er toch wel iets geld voor betaald moet worden, waarom weet ik niet precies. De oma van Ian zei dat ze per dag 5000 IDR moet verdienen voor de school van Ian.  Omgerekend is dat €0,32, maar voor deze familie is dat veel geld. Ze verdient dit door te bedelen en door plastic te verzamelen en verkopen. De stichting vind dat niet goed en wil dat ze op een goede manier geld verdiend. Volgens mij is er daarom geld gegeven aan haar zodat ze, gecontroleerd door de stichting, iets kan maken en vervolgens verkopen.

Buiten hun huis stonden ook spullen om te koken, zoals een wok, een aantal potten met plantjes er in. Het huis lag aan de rivier. Of nouja, nu niet, omdat er geen water in zit. Naast het hutje van Ian en zijn oma staat nog een hutje. En daarnaast nog een. En nog een, en nog veel meer. Naast het huis is wel een verharde weg. De gemeente wil de weg verbreden. Daarom moeten Ian en zijn oma binnenkort weg, en er is geen oplossing wat er met hun gaat gebeuren. Ze hebben geen familie om bij in te trekken.

Met deze familie kon ik niet communiceren, ik wist ook niet zo goed wat ik moest zeggen toen ik ongeveer 5 minuten alleen was met de oma. Ik ging proberen te tellen in het Indonesisch maar ik kan dat nog niet zo goed en volgens mij begreep ze niet wat ik deed. Ze wees telkens naar mijn arm en haar eigen arm; volgens mij vond ze mijn witte huidskleur heel mooi. Dat geeft aan dat je Europees bent en dat je rijk bent.

Ik voelde me best bezwaard om bij deze families langs te komen. Ik kan het me niet voorstellen om hier te leven, zelfs met kamperen hebben wij nog een luxere tent, gasstelletje en toilet. Ik klaag al dat ik arm ben (heuj Ome DUO komt morgen weer langs), maar ik heb tenminste wel een goed dak boven mijn hoofd een een toekomst. Wat kan ik terug doen om het leven van deze mensen beter te maken?

Misschien vinden jullie dat ik dit nu dramatisch heb beschreven. Het voelt namelijk als zo’n zielig verhaal over Ian en zijn oma, zo’n verhaal dat je hoort op de reclame van UNICEF of wat je leest in een boek, maar dit is echt realiteit. Het is natuurlijk wel zo dat de oma van Ian ook nog kon lachen en dankbaar zijn voor wat ze op dit moment hebben; dankbaar voor dat Ian naar school kan. Wat op dit belangrijk is voor hun is dat er iets veranderd. Op de lange termijn lost bedelen niks op, er zal iets moeten worden gedaan wat groter is dan geld geven aan families. De Anak Bansa Foundation doet dat ook, maar begeleidt dan wel hoe het verder moet. Ik denk zelf dat er ook iets zou moeten veranderen bij de overheid en de gemeente; je kan mensen niet zomaar op straat zetten.

Zoals jullie wel begrijpen gaat het hier dus allemaal wat anders. Ik zeg niet perse dat het slecht is; mensen zijn hier niet anders gewend. Ik vind het erg leuk om de cultuur hier ook te zien en ook de armoede te zien. Zo begrijp je ook beter de achtergrond van de kinderen op de stichting en wordt je wakker geschud dat alles in ons leven helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Ik leer er veel van. Ik wil het graag met jullie delen, maar eigenlijk zou iedereen hier even langs moeten komen om te zien wat je er zelf van vindt.

Om er nog even een mooie quote van Michael Margolis erin te gooien: “The stories we tell literally make the world. If you want to change the world, you need to change your story.”

Liefs,

Judith

P.s. als je op het kopje ‘FOTO’S’ bovenaan de pagina klikt, kan je nog meer foto’s zien.

P.s.s. Sorry voor deze lange blog... Het internet bij de stichting deed het niet. Net als het water toevallig, dat is er nu al drie dagen niet meer

P.s.s.s. Leuk om jullie reacties te lezen!