Stage leef

Hey allemaal,

Omdat dat verzoek kwam gaat deze blog over mijn stage dag. Niet in slaap vallen want het is niet een super boeiend verhaal 😉

’s Ochtends crossen we met de scooters naar de stichting. We moeten er eigenlijk om 9 uur zijn, maar dat doen we altijd op z’n Indonesisch, meestal vertrekken we rond 9 uur.

Samen met de andere studenten zitten we aan een lange glazen tafel in het kantoor. Als het heel warm is zitten we ook wel eens buiten waar het nog een beetje doorwaait. In het kantoor zitten ook de andere ‘belangrijke’ mensen, zoals de directeur, PR persoon, penningmeester en persoon van het secretariaat. De andere meiden zijn bezig met andere projecten, zoals vergroten van geluk op de werkvloer en verbeteren van het milieu hier. De collega’s van de stichting zijn heel aardig. Ze willen alles voor ons doen en vragen vaak hoe het gaat. We worden ook wel eens uitgenodigd om ’s avonds of in het weekend wat met ze te gaan doen.

Elke dag op stage is anders, maar de basis ligt wel bij mijn onderzoek. Verder zijn er af en toe nog random dingen die tussendoor komen, zoals het bezoeken van de gezinnen in de kampung, praten met de kinderen, eten bij een collega, helpen bij de afterschoolcare, of laatst hebben we zelfs nog heel even geholpen bij het schilderen van het nieuwe schoolgebouw.

Over mijn onderzoek voor de universiteit wil ik liever niet praten. Nee geintje, ik word daar altijd gewoon chagrijnig van. Ik loop op dit moment een beetje vast. Ik heb een vragenlijst uitgedeeld aan 40 studenten over hun eetgedrag en kennis over eten. Dit moet ik nu verwerken en een verslag over schrijven. Op mijn studie heb ik geleerd om heel duidelijk in je enquête te zeggen wat je bedoelt. Van mijn stagebegeleider moest ik het simpel houden. Vandaar dat “Wat eet je allemaal op een normale schooldag qua grote maaltijden?” werd veranderd in “Wat eet je?”. De vraag is simpeler, maar met het antwoord wat je vervolgens krijgt weet je niet precies wat ze bedoelen. Als ze bijvoorbeeld zeggen dat ze rijst eten, weet je niet hoe veel dat is en hoe vaak dat wordt gegeten. Conclusie: de resultaten van de enquête zijn nogal vaag, en ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan.

Voor de stichting maakt het niet heel erg uit, omdat het einddoel is om het eetpatroon te verbeteren. Het is wel duidelijk dat er niet altijd met veel variatie wordt gegeten. Vandaar dat ik waarschijnlijk met een aantal Indonesische studenten ga praten om samen te kijken hoe we de kantine kunnen verbeteren.

Voor mijn onderzoek heb ik ook bekeken wat er allemaal werd verkocht in de kantine. Er wordt geen fruit en groente verkocht, maar wees eens eerlijk, wie koopt dat in Nederland wel in de kantine? Ik doe dat zelf ook niet, en hier in Indonesië eet ik ook best ongezond. Lekker hypocriet allemaal. Het leven is hier heel anders en er zijn niet altijd de middelen voor om gezond te eten. De cultuur is anders, waardoor het moeilijk is om hier een verandering te maken in gezond eten.

Ik wil duidelijk maken aan de kinderen dat gezonde voeding belangrijk is. Waarschijnlijk ga ik dat doen door een les te geven aan kinderen. Ook wil ik een poster maken die we in de kantine op kunnen hangen. Samen met de kinderen van afterschoolcare wil ik een kwartetspel maken.

Ik vind de stage wel leuk, maar ik ben vooral veel op mijn laptop bezig. Ik vind het lastig om me zo lang op mijn onderzoek te concentreren en het motiveert me ook niet echt. Ik moet zelf mijn uitdaging zoeken. Ik heb dit ook aangegeven bij mijn stagebeleider in Indonesië. We gaan even kijken of het mogelijk is dat ik toch nog bij English Class ga helpen. Dat is gewoon moeilijk omdat ik zelf niet Indonesisch spreek. Plus dat ik niet echt een geboren docent ben of ben opgeleid om iets heel praktisch te doen.  Ook zijn wij als stagiaires aanvullend aan het personeel en er is dus iemand die de kinderen Engels leert, zo is er straks geen gat als wij weer weg zijn en zijn kinderen ook minder gehecht aan je. Ik wil ook nog een filmpje maken voor de stichting om stage lopen hier te promoten.

Eigenlijk gaan we altijd stipt om 13.00 eten. Meestal krijgen we dan een pakketje waar rijst, kip en groente in zit, wat we met onze handen opeten. Maar deze week is het anders; we hebben nu al twee keer eten gehad op de stichting wat gekookt was door de familie van de collega’s omdat er iets wordt gevierd m.b.t. Mohammed en de Islam. Ook ben ik gisteren naar het huis geweest van een oud-collega die had gekookt voor ons. We hadden net lunch gehad, maar het is beleefd om wel iets te pakken. Rijst, saté, gekookt ei, kokos, pinda’s en als toetje fruit, koekjes, cake en nog heel veel andere dingen die ik niet uit kan leggen wat het was. Zo lekker, maar ik zat zo vol…

Twee keer per week op dinsdag en donderdag helpen we van 15-17uur bij de After School Care. Hier zijn kinderen van ongeveer 7 tot 13 jaar oud. Het is niet een formele les, maar er wordt geprobeerd om de kinderen op een speelse manier wat te leren. Het is heel wisselend wat er gebeurd. Soms spelen we een uur lang met Jenga blokjes of gaan we tekenen. Sommige kinderen zijn bezig met naaien. De oudere meiden gaan vaak dansen. Na een uur mogen de kinderen naar buiten. We doen dan mee met volleybal of voetbal, maar vaak chillen we ook gewoon buiten omdat het te warm is om iets te doen.

Het is leuk om met de kinderen te spelen, maar moeilijk vanwege de taalbarrière. Toch is het leuk om met handen en voeten met ze te communiceren. Er zijn nu ook een aantal studenten van de universiteit van Mataram (hoofdstad van het eiland) die hier stage lopen, en die kunnen wel helpen om te vertalen, dat is wel leuk. Sommige kinderen komen veel naar ons toe en anderen spelen juist gewoon met hun vriendjes en vriendinnetjes.

Om 5 uur gaan we altijd weer weg van de stichting. Rond die tijd zijn ook de kinderen van de middelbare school vrij. Met een beetje pech ben je te laat en zit je op de scooter tussen alle kinderen op de weg, of willen ze je eerst nog allemaal een handje geven (uit respect).

Sampai jumpa!